Hou op met me.

Het seizoen is weer geopend: ontspannen fietsen de happy few uit Haarlem en omstreken langs de bokkende file richting Zandvoort of Bloemendaal. Tenminste, dat was ooit zo. Inmiddels ben je als ouderwetse peddelaar met een koeltas op je rug en een roedel kinderen in je nek, je leven niet meer

Zelfs het woord 'mama' had ik uit mijn ABC gesneden

👋Hoi. Afgelopen weekend verscheen een verhaal van mij over mijn moeder in Mezza, het weekendmagazine van ’t AD. Het was meer dan een publicatie. Het was een eerbetoon. Aan een vrouw die veel meer gezien had mogen worden, maar niet de kans kreeg. Door het rijke fotogebruik van Mezza was

Minder minder minder

‘Waarom werk jij die niet wég?’ vraagt een vriend aan mijn keukentafel. Afkeurend knikt hij in de richting van... ja, van wat eigenlijk? ‘Werk ik wie weg?’ vraag ik, zoekend. ‘Die lillike snoeren natuurlijk, en die stopcontacten.’ Huh - die zitten daar toch gewoon geen vlieg kwaad te doen? En,

Misschien-zakken

Koningsdag is coming: hét moment waarop Nederland z’n zolder ontmeukt en denkt: weet je wat, misschien wil iemand anders wel twintig afgelebberde Cars-autootjes, een enorme racebaan die stiekem niet werkt (nog altijd mijn grootste aankoopfrustratie) of die Donald Duck-puzzel van - ah jammer - 999 stukjes? Ik hou van

De verkeerde bak

Op de grond ligt een vrouw te stralen. Ze is dood, of eigenlijk: nooit geboren. Ze is ook geen vrouw, maar een man. Mijn ongeboren broer, de miskraam die mijn moeder kreeg voordat ik en mijn vier jaar oudere zus het levenslicht zagen. De miskraam lacht omdat het ‘oké’ is,

Met een boog eromheen

‘Meid, laat nou een keer lekker je wenkies doen,’ kirt mijn vriendin met zoveel oprecht enthousiasme, dat je haar direct de onnodige term ‘wenkies’ vergeeft. ‘Het is echt me-time.’ Een woord waarop ik dan wél weer aansla, en dus ga ik overstag – ook omdat mijn vriendin net zolang in m’

De potjesbelofte

Een gesprek met Lauren Verster over hoop in een potje, slikken & smeren, schijterigheid en God zegene de greep. Een paar jaar geleden tipte tv-maker Lauren Verster mij een pot vermalen vissenkoppen – lees: oplosbaar collageenpoeder – omdat ze ergens had gelezen dat het subliem werkte tegen huidveroudering. Ik - iemand die,

De kracht van een klein gebaar

Soms heb je van die dagen. Amper één been uit bed gezwierd of je gemoed hangt alweer op je enkels. Bijvoorbeeld als je kinderen al voor zonsopgang besluiten elkaar het bloed onder de nagels vandaan te zuígen. En omdat 'geduldig tot 10 tellen' nooit zo je ding is

Iets met seks.

Een paar dagen na de bevalling, nog scheel van de hechtingen, had ik een nagesprek met mijn verloskundige (een man trouwens, doet er niet toe, maar blijft leuk om te vertellen). Afsluitend liet hij een verrassend ballonnetje op: mochten mijn partner en ik te zijner tijd weer behoefte voelen, zei

Rust? Já! Maar eerst nog ff...

(Dit verhaal verscheen afgelopen weekend in Mezza en deel ik op veler verzoek nu als Hopschrijfsel - mét extra's) ‘Ik heb gister de plinten in de keuken geverfd, en alle kledingkasten uitgemest. Het voelt héérlijk georganiseerd en in balans,’ vertelt de opgeruimde moeder naast me op het schoolplein.

’Rust? Já! Maar eerst nog ff...

‘Ik heb gister de plinten in de keuken geverfd, en alle kledingkasten uitgemest. Het voelt héérlijk georganiseerd en in balans,’ vertelt de opgeruimde moeder naast me op het schoolplein. Oh grappig, ik stond gister de veters van jouw kind te strikken op een schooluitje waardoor ik ’s avonds zat te

Kom op!

In 2024 belandde ik op Terschelling voor een retraite-achtige vierdaagse. Ik twijfel nog of dit een leerzame ervaring was, maar een vat vol verhalen was het zéker. Ik kreeg les in ademhalen, vertrouwen op mijn innerlijke supportteam en het schoonspoelen van m'n chakra's - volgens alle