Gezellig beladen
Lieve Hans,
Voor jou zijn deze normaal zo feestelijke dagen
toch gevuld met een diep gevoel van onbehagen.
Met geweld wordt alles geplaatst in een ander perspectief,
wat telt, is enkel nog de gezondheid van jouw lief!
Dat echter moet je nu verder overgeven,
en zo normaal mogelijk doorgaan met leven.
Probeer iedere dag zo positief mogelijk te genieten,
van wat je hebt, samen met je twee grieten!
De innerlijke kracht, die je ook daaruit kunt putten,
kun je dan bij haar weer benutten!
Zorg wel dat je dagelijks ook even ontspant,
voor het naar bed gaan even zo’n lekker koud glaasje in de ene hand!
In de ander een luchtig simpel stripverhaal,
van de Stamgasten en hun ‘Leipie speciaal’.
En blijf – net als ik – erop vertrouwen
Dat we volgend jaar weer een ECHT Sinterklaasfeestje bouwen!!!
Sint
Vertrouwen, bouwen - het werd rouwen.
Onlangs vond ik dit 'gezellig beladen' gedicht dat mijn vader vandaag exact 35 jaar geleden kreeg. Met onrust, onzekerheid en sluimerend onheil zat de zak van Sinterklaas dat jaar voller dan gehoopt. Semi-luchtig probeerde mijn moeder met dit gedicht nog een paar kruimels hoop en vertrouwen te strooien.
Ik luisterde heus wel toen mijn vader dit voorlas, maar ik was 9, dus ook allang weer bezig met het volgende cadeau in de zak. 'Doooorlezen, pap!' Nu pas 'hoor' ik de onbestemde angst die mijn ouders gevoeld moeten hebben. Het doet me denken aan een column die ik een paar jaar terug schreef voor het magazine WENDY:
Het was een druilerige woensdagmiddag in november. Ik was 9 jaar en holde van school naar huis, klaar voor Seabert en Rembo & Rembo. Bovenaan de trap zaten mijn ouders, in hun ogen een blik die ik niet kon plaatsen. We moeten je iets vertellen... Ik schrok, was Hammie IV dood? Ik was er al bang voor, het zou – zijn naam verraadt het al – niet de eerste hamster zijn die dat jaar sneuvelde. Maar Hammie leefde nog, dit ging om mama. Ze spraken over een tumor in haar buik. Dat woord kende ik nog niet. Tumor, tumor, het rijmt op humor – dan zal het wel meevallen, leek me zo. Mijn kinderbrein kraakte, ik kon de zichtbare verslagenheid van mijn ouders niet plaatsen.
