Tijdens het openingsweekend van het EK’88 in Duitsland zaten we met de voltallige Brabantse bups in Center Parcs ter ere van opa en oma Hopmans’ Smaragden Bruiloft. Een weekend waarin deze achtjarige in rap tempo keiveel nieuwe scheldwoorden bijleerde, gezien de 1-0 nederlaag van Oranje in de eerste poulewedstrijd tegen de Sovjetmannen van trainer Lobanovskyj. Pijnlijk. Maar intussen dealde ik met een compleet ándere deceptie.
'Ik heb echt zó’n last van procrastinatie de laatste tijd,' kreunt een vriendin tijdens de lunch. Hm, onsmakelijk, denk ik, maar vooruit, ook dat is vriendschap. 'Vertel meid.' Flauw. Procrastinatie heeft natuurlijk niks te maken met een opstandig bosje darmflora, mijn vriendin kampt met '
Naast superveel mailtjes en persoonlijke ervaringen – inclusief een lieve mail van Edwin Rutten aka ‘Ome Willem’ - ontving ik een paar reacties die ik graag met je deel.
Zin maak je. Jaja, nu weten we het wel. Maar gézin, hoe zit ’t daarmee, maak je dat ook? Of toch nog even niet? Via wikken en wegen naar waggelen en werpen. “Jeetje, wanneer ik zeker wist dat ik een gesticht wilde stichten?” mijmer ik hardop. ‘Gezin,’ corrigeert mijn jongere
[Waarschuwing: kort & bondig, kill your darlings... soms lukt dat, meestal niet. Zoals nu. Reken op 6 minuten leestijd.] Ik hoop nog steeds dat het niet waar is. Vanmorgen, maandagochtend, ik was net op kantoor, klaar om te knallen, na een verrassend ‘opgeruimd’ weekend: door een en ander te cancelen,