Iets met seks.
Een paar dagen na de bevalling, nog scheel van de hechtingen, had ik een nagesprek met mijn verloskundige (een man trouwens, doet er niet toe, maar blijft leuk om te vertellen). Afsluitend liet hij een verrassend ballonnetje op: mochten mijn partner en ik te zijner tijd weer behoefte voelen, zei hij discreet, koop dan een goede fles wijn, een flinke tube glijmiddel en neem uitgebreid de tijd. Leeg staarde ik hem aan... HOE bedoel je? Er was net een bundle of joy van vier kilo door m’n geboortekanaal getijgerd, ik vond het wel effe best zo. Wíe zit er tussen het zogen en het likken van haar eigen wonden door, in godesnaam te wachten op extra gelebber aan 't lijf? Bovendien: hoe, wannéer? Zoveel vragen. Ergens begreep ik dat zijn advies goedbedoeld was, want vroeg of laat is dat 'waar al het gelazer mee begon' tóch weer aan de orde, maar op dít moment voelde ik me totaal onbegrepen. Seks... sjongejongejonge. Met mijn staart tussen de benen - in de vorm van een reusachtige kraamluier - schuifelde ik huiswaarts.
Een paar jaar terug schreef ik in het magazine &C over De Wipdip na de bevalling en besloot ik anekdotes op te halen bij vriendinnen. De een klaagde erover dat haar vagina inmiddels meer rosbief was dan broodje, de ander zag door alle striae haar eigen dijen niet meer. Een minderheid glibberde botertjegeil de zwangerschap uit, terwijl het gros zich in deze droge tijden vastklampte aan humor, of zoals iemands partners lachend zei: ‘Nog twee keer neuken en het is Kerstmis.’ Opvallend was dat iedereen hamerde op anonimiteit én dat het vanuit mijn beste vriendinnen angstvallig stil bleef qua input. De een voelde zich ongemakkelijk bij dit onderwerp, de ander... kreeg niet de kans om te antwoorden, omdat ik het te ongemakkelijk vond om ernaar te vragen. Busted.
Over seks wordt vaak veel gepraat, maar weinig gezegd. Terwijl het seksleven van anderen een dankbaar onderwerp is voor bij de koffieautomaat – wie doet het (stiekem) met wie, waar en hoe vaak? – worden details over onze eigen horizontale hospartijen veelal weggemoffeld. Maf of... terecht? Zelf zit ik in dat laatste kamp: laten we in godsnaam íets voor onszelf houden in een tijdperk waarin elke #morningcappuccino of ander ‘kijk mij’-hoogtepunt op de socials gedeeld wordt met vrienden en vage bekenden (en fucking Elon Musk). In mijn geval: elk schrijfsel biedt een tamelijk intiem inkijkje in mijn binnenwereld. Het zou toch echt too much zijn als ik daarbovenop ook nog alle vlézige details zou delen? Ik wil wel 'iets met seks' maar ik wil het ook een beetje gezellig - en verteerbaar - houden voor mijn lezers. Fair enough, zegt zelfbenoemd seksprofessor Daphne Gakes. Al vindt ze het wél gek dat ik juist met mijn besties de sekspraat schuw. Daphne: ‘Onze cultuur dicteert dat we seks privé houden. En áls we het erover hebben, dan gaat het vaak over: hebben jullie nog seks en zo ja, hoe vaak? Dat legt meteen prestatiedruk op het onderwerp – waarom niet: hoe ervaar je het? Hoe is het door de jaren heen veranderd? Wat vind je nu fijn? Als ik een nieuw speeltje ontdek, of worstel met mijn striae en zelfbeeld, dan leg ik dat als eerste voor aan vriendinnen: hoe gaan jullie hiermee om?’
