De kracht van een klein gebaar

Soms heb je van die dagen. Amper één been uit bed gezwierd of je gemoed hangt alweer op je enkels. Bijvoorbeeld als je kinderen al voor zonsopgang besluiten elkaar het bloed onder de nagels vandaan te zuígen. En omdat 'geduldig tot 10 tellen' nooit zo je ding is geweest, hoor je jezelf tijdens het bammen smeren in rap en schel tempo bitchen of het v#rd@mm# niet een keer gezellig kan blijven... 'Hè gezellig'. Vervolgens stap je demonstratief met je armen vol natte was de trap op en breek je bijna je nek over je eigen (oh zo mooie maar lange) kimono. Het wc-papier is op. Op de drempel spat een drinkfles open in een rugzakje. Je laat na maanden je gezicht weer zien op de sportschool - in je tas zit een handdoek en... één schoen. Grr. Voor negenen al he-le-maal klaar met alles.

Zelfs als het leven je overwegend toelacht, kun je soms met een achterstand uit de startblokken struikelen en de rest van de dag fluiten naar de gelijkmaker. Je jongleert je overal grommend doorheen, maar dan, als je bijna overtuigd bent van je eigen luxeleed, schudt iets je wakker uit je Westerse geworstel. Bijvoorbeeld een slechtnieuwsbericht over iemands gezondheid, het verdrietige overlijden van Dieuwertje Blok of de oneindige stroom stront die sinds 20 januari uit de Oval Office gutst en de wereldorde op losse schroeven zet. Intussen polariseren we, hier in de polder, elkaar de pan uit. Bange mensen, boze burgers, gladde praatjes, ijskoude leugens, harde woorden, jijbak-jankerds, lange tenen. Wel roepen, niet luisteren – ‘poldarisatie’ in volle glorie, terwijl de échte geopolitieke uitdagingen de pan uitrijzen. Wat doe ik, vraag ik me dan ineens af... Hoe bied je de wereld een helpende hand, als diezelfde hand ook drukdoende is met stukjes tikken, kattenbakken verschonen, kinderen achter het behang plakken, in democratische vrijheid leven met sociale zekerheid, onderwijs, een huisarts die met je meedenkt, en overig huis-, tuin- en keukenleed?

Oh, wacht, ik was juist op weg naar iets positiefs, want... zo'n wake-up-call kan zeker ook door iets vrolijks komen. Het kan vanalles zijn, zolang je het maar níet ziet aankomen en het je gemoed zo, hatsikidee, BAM, instant de goede kant op moodswingt. Zo stond ik in een ver verleden voor de supermarkt mijn stribbelende kroost op m’n ontzettende moederfiets te snoeren, aan het stuur twee uitpuilende boodschappentassen. Stromende regen, uiteraard. Net toen ik het volgepakte vaartuig naar huis wilde schommelen, dacht ik aan het voordeelpak snoetenpoetsers dat nog binnen bij de kassa lag... HOE FIJN als een voorbijganger dan oog heeft voor je inwendige meltdown en aanbiedt het voor je te pakken? Zo’n vriendelijk gebaar uit onverwachte hoek ontroert me. Op straat, in de trein, even opkijken van je scherm, contact maken, een glimlach, zonder aanleiding, een welgemeend compliment over de kimono die je vanmorgen nog bijna het leven kostte - goud waard. Ik heb een ongelooflijke zwak voor onverwachte vriendelijkheid. Is dat nou wat ze noemen... verbinding? Het doet in ieder geval wonderen voor een matig humeur.

Voor volledige transparantie: 'jong en onervaren' vierden we deze plottwist met zoveel Leo-bier dat we de volgende ochtend de bewuste boot misten en Laos nooit zagen. Zoomen we nu even niet op in... want waar het hier om gaat, is de belangeloze goeiigheid van Mister Sun! Zou zoiets het begin van een oplossing kunnen zijn? Ik pleit voor elke dag een Mister Sun-momentje. Denkend aan het bloemetje voor mijn deur laatst, toen ik gevloerd was door de horrorgriep. Of aan mijn overbuurman die op zaterdagochtend zijn favoriete stokbrood bij de bakker haalt en er ongevraagd ook twee voor ons meeneemt. Als iemand die ene kimono voor je achterhoudt, omdat 'ie 'zo Kim' is. Ik hóu ervan. Klein gebaar, groot plezier.

Let op: het gaat niet om spullen of eten. Het gaat ook om éven die radeloze 65plusser door de jungle van het openbaar vervoer loodsen – klein stukje natuurlijk, ik heb wel mijn eigen strakke schema. Een lollig appje sturen omdat je wéét dat de ander hier sowieso om moet lachen. Of weer eens ouderwets bellen, iemand horen, vragen wat er speelt. En dan niet oplossen, invullen of op jezelf betrekken, maar gewoon: luisteren. Een kaartje sturen of... een Hopschrijfsel, begonnen als een Mister Sunnetje, uitbetaald in fijne reacties of een glimlach (geen paniek, doneren mag nog steeds ;) Ik weet, ik voorkom er geen oorlog mee en jaag Trump waarschijnlijk ook niet terug naar Mar-a-Lago, maar misschien dat elkaar een beetje vriendelijk blijven verbazen, een dagelijks Mister Sunnetje, toch tot iets moois kan leiden?

Afgelopen weekend fietste ik samen met Faas door de stad en zag hoe de sjaal van een voorbij suizend meisje bijna tussen haar spaken fladderde. 'Dat gaan we even melden,' zei ik kordaat. 'Maar... je kent haar toch helemaal niet?' reageerde Faas. 'Klopt, maar we moeten wel een beetje op elkaar letten, toch?' predikte ik stichtelijk. Bij het stoplicht tikte ik het meisje op de schouder, ze draaide zich geërgerd om, hoorde me aan en... haar gezicht brak open: 'Oooohh dankjewel!' Zij blij, ik blij, Faas trots. 'Uitbetaald'.

Kleine disclaimer in dit manifest: niks is zonder risico's, ook een Mister Sunnetje niet. Zo zat ik onlangs een deadline weg te tikken in een café en leende ik mijn oortjes uit aan een dame die online Nederlandse les gaf aan Oekraïense kinderen. Vervolgens kon ik mezelf niet meer horen denken of me überhaupt concentreren, want: zéér luide juf, en ik... GEEN OORTJES MEER OM ME AF TE SLUITEN. Overigens is je oortjes random uitlenen het allergoorste wat een mens kan doen, las ik later in meerdere verafschuwde blikken toen ik dit verhaal vertelde. Toch nog iets geleerd - check. En dan was er nog die keer dat ik twee Duitse toeristen met hoge nood aan m’n voordeur had, ik barmhartig over mijn hartje streek, en achterbleef met een verstopte plee vol Duitse kak. Ik wil maar zeggen: wees lief, maar blijf alert. Ik ga m’n noodpakket bij elkaar hamsteren, doei!