Misschien-zakken

Koningsdag is coming: hét moment waarop Nederland z’n zolder ontmeukt en denkt: weet je wat, misschien wil iemand anders wel twintig afgelebberde Cars-autootjes, een enorme racebaan die stiekem niet werkt (nog altijd mijn grootste aankoopfrustratie) of die Donald Duck-puzzel van - ah jammer - 999 stukjes?
Ik hou van Koningsdag. Luuk minder, maar: omdat het elk jaar statistisch gezien weer de grootste kans is dat ik iets — íets! — het huis uit werk, juicht hij het toe. Stilletjes. Inwendig. Hoopvol.

‘Wat staat er nou weer voor de deur?’ zucht Luuk als we voor ons huis uit de auto stappen. ‘Het lijkt een gehavend wijnrek?’ zeg ik. ‘...weer,’ mompel ik er schuldbewust achteraan, hoewel in principe niet medeplichtig. Dit gebeurt namelijk vaker. Eerder stond er al eens twee meter hoge handgemaakte giraffe uit Senegal voor de deur, de keer erna een onmogelijke kattenmand, nog een wijnrek, een stoel, een complete eettafel en, waar het allemaal mee begon: een houten slee – middenin de zomer. Een onverwachte voltreffer want die winter ging het toch maar mooi een dag sneeuwen en wíe hadden er toen een slee? Juist: de hele buurt. Maar wij ook, há!

Het succes van de slee was misleidend, want sindsdien zien mijn buren (niet allemaal) mijn voordeur definitief als een soort mini-grofvuil-punt. We zetten het er gewoon neer, misschien adopteert de crazy catlady al die shit wel, en zijn wij ervan af. Een geslaagde methode want zodra iets je voordeur blokkeert kún je feitelijk weinig anders dan het eerst maar even binnenhalen. En daar gaat het vervolgens mis. Vaak zwerft het overbodige item nog maanden door het hele huis op zoek naar de meest geschikte plek om zo min mogelijk in de weg te staan, waarna het in de tuin belandt, natregent, wegrot en alsnog in gore stukken afgevoerd moet worden naar het grofvuil – door onszelf. Slimme buren.

De route van voor- naar achterdeur zou in theorie sneller afgelegd kunnen worden, ware het niet dat ik geen mákkelijke weggooier ben. Over veertig jaar ben ik 100% een vervuild vrouwtje overwoekerd door haar eigen zooi. Of misschien ben ik dat nu al. Mijn familie weet dat ook, dus gaan er op verjaardagen regelmatig achterbakken open waarna (vooral) mijn vader – ook een hoarder – of mijn tante, wie dan ook, snel even een doos ongeregeld overhevelt. In ‘t geniep natuurlijk, want Luuk mag het niet zien – dat snappen zij ook wel. Wat ik vervolgens met al die ouwe poëziealbums van oma, uitgebleekte kerststukken of verjaarde tl-buizen moet, weet geen mens, maar zij zijn het met een opgeruimd gevoel kwijt. En ik... kan het niet weggooien.

Soms grijpt iemand in. Zo droeg een vriendin me eens op om een krat te vullen met onnodige items door het hele huis, als de krat vol was, moest ik ‘m linea recta in de auto zetten en de volgende keer droppen bij de kringloop. Dit, en dit is geen grap, is inmiddels drie jaar geleden [...] en elke vakantie gaat die krat vol boeken en asbakken keurig uit, en uiteindelijk weer terug ín de auto om tijdelijk plaats te maken voor de vakantiespullen.

Qua uitdijende kledingcollectie is het niet veel beter. In plaats van een gat in mijn hand, lijd ik aan een soort kleefklauw: al 25 jaar verdwijnt er zelden iets uit mijn garderobe. Af en toe doe ik een laffe Marie Kondo-poging, maar elke keer geven toch weer meer items dan gehoopt me een spark of joy, of sweet memory). De paar parels die níet overtuigend door de ballotagecommissie komen, verdwijnen in de zogeheten ‘Misschien’-zakken, oftewel: zakken met kleding die ik momenteel – of al twee jaar - niet meer draag, maar misschien... ooit... toch weer... wél? Dus misschien gaan ze weg, of misschien... niet. Een grotere valkuil dan Misschien-zakken bestaat niet. THEY ARE EVERYWHERE. Onder elk bed, achter elke kast, of weggestouwd onder een bureau ligt wel zo'n lijkenzak van IKEA met te strakke jurken of een vuilniszak met jeweetmaarnooit-zomerschoenen weggemoffeld. Dat is het probleem met Misschien-zakken: ze lijken een doorbraak, maar blijken het tegenovergestelde. Zéker weten - niets misschien. Schijncontrole pur sang.

Ik zie hoe het gammele wijnrek van de buurman zich een weg naar de keuken heeft getijgerd en zich inmiddels schuilhoudt onder m’n koffiezetapparaat, ik kijk naar de Misschien-zakken die de schuifdeur van m'n kledingkast blokkeren, en naar ’s werelds allereerste computermuis die om onduidelijke redenen midden op ons aanrecht ligt. Ik ben hier niet trots op, of blij mee. En Luuk, een geboren minimalist die alles loslaat, al helemaal niet. Hoe is het voor hem om te leven met iemand die niet kan kiezen, niks wegdoet en elke kapotte vaas een ziel geeft?