‘Waarom werk jij die niet wég?’ vraagt een vriend aan mijn keukentafel. Afkeurend knikt hij in de richting van... ja, van wat eigenlijk? ‘Werk ik wie weg?’ vraag ik, zoekend. ‘Die lillike snoeren natuurlijk, en die stopcontacten.’ Huh - die zitten daar toch gewoon geen vlieg kwaad te doen? En, bovendien, een fúnctie te hebben? De vriend schudt een terminale nee, zo’n nee van: hier ga ik dus verder geen energie in steken.
Het seizoen is weer geopend: ontspannen fietsen de happy few uit Haarlem en omstreken langs de bokkende file richting Zandvoort of Bloemendaal. Tenminste, dat was ooit zo. Inmiddels ben je als ouderwetse peddelaar met een koeltas op je rug en een roedel kinderen in je nek, je leven niet meer
👋Hoi. Afgelopen weekend verscheen een verhaal van mij over mijn moeder in Mezza, het weekendmagazine van ’t AD. Het was meer dan een publicatie. Het was een eerbetoon. Aan een vrouw die veel meer gezien had mogen worden, maar niet de kans kreeg. Door het rijke fotogebruik van Mezza was
Koningsdag is coming: hét moment waarop Nederland z’n zolder ontmeukt en denkt: weet je wat, misschien wil iemand anders wel twintig afgelebberde Cars-autootjes, een enorme racebaan die stiekem niet werkt (nog altijd mijn grootste aankoopfrustratie) of die Donald Duck-puzzel van - ah jammer - 999 stukjes? Ik hou van
Op de grond ligt een vrouw te stralen. Ze is dood, of eigenlijk: nooit geboren. Ze is ook geen vrouw, maar een man. Mijn ongeboren broer, de miskraam die mijn moeder kreeg voordat ik en mijn vier jaar oudere zus het levenslicht zagen. De miskraam lacht omdat het ‘oké’ is,