Zelfs het woord 'mama' had ik uit mijn ABC gesneden
Dit artikel werd niet vorige week geschreven, het lag al een poosje te sudderen en was voor mij zelfs het startpunt van een verdere zoektocht – hierover snel meer. 'Op veler verzoek' (klinkt vreselijk, I know, maar feitelijk waar) verstuur ik het artikel hier nogmaals, als Hopsel, zonder betaalmuur. Dus voor iedereen die het stuk links of rechts al heeft gelezen: lekker verdergaan met je leven, geniet van het weer, volgende week weer een verse Hopsel.
Op haar tiende verloor ze haar moeder. Ze draaide een deksel op het verdriet en parkeerde het potje in een hoek. Vijfendertig Moederdagen later wordt journalist Kim Hopmans (44) geconfronteerd met haar vakkundig weggemoffelde gemis.
'Maar nu hoef ik morgen niet naar school, toch?' Het is woensdagavond 3 oktober 1990, een uur of tien. Ik zit in het halletje van onze interlevelwoning in Zevenaar, op de bank, ingeklemd tussen oma en tante Hanny. Ze komen net uit Eindhoven, hun jassen nog aan. Ze zijn te laat. Mama is al dood. Een kleine twee uur eerder stierf ze, veel te jong, pas veertig, binnen een jaar gesloopt door die Kloteziekte. Maar... Ãk hoefde in ieder geval niet naar school morgen – da's mazzel.
Jarenlang schaamde ik me met terugwerkende kracht voor die ongevoelige opmerking. Wat wás ik voor ’n kind? Inmiddels weet ik: een kind van 10. Een kind dat de gevolgen van zo’n groot verlies nog niet kan overzien – maar een neus heeft voor voordelige, praktische gevolgen zoals - yes! - een vrije dag.
