'Iets is pas falen als je het zelf zo benoemt'
‘Heb jij eigenlijk nog zenuwen voor een optreden?’ vroeg ik laatst aan cabaretier Jan Jaap van der Wal, die ik tien jaar geleden voor het eerst (en laatst) ontmoette. ‘Kom maar kijken,’ zei hij. En dus loop ik nu door Arnhem, naar het Musis Sacrum, waar hij zijn voorstelling Mijn vlakke land speelt.
Kort samengevat: nee, de man heeft geen zenuwen.
Voor meer inzichten én ongemak: lees vooral verder.
[disclaimer: kort & bondig is mijn postuur, niet mijn schrijfstijl]
Voor wie mij niet zo goed kent: ik heb een nogal intense haat-liefdeverhouding met zichtbaarheid. Houdt in: ik draag zonder gêne luidruchtige kleding, ben 1-op-1 niet op m’n mondje gevallen, maar stel mij voor het oog van twee of meer mensen een simpele vraag (‘Kim, wat doe jij eigenlijk voor werk?’) dan ligt implosie op de loer. Ik voel een spotlight, krijg kortsluiting en kom verbaal in de knel.
