Verslag van een kinderpartijtje (jongens!)

‘En mijn partijtje dan?’

F*ck. Oja! Dol-op-uitdagingen-dol-op-uitdagingen, mantra ik, terwijl ik door de feestelijk volle agenda blader, want: wanneer in godsnaam? Het is vaker druk, maar zéker in mei, juni, juli vliegen de weken voorbij en de activiteiten je aan: schoolreisjes, Hemelvaart, avondvierdaagse, meester/juffendag, studiedagen, hee geinig, Pinksteren - weer vrij. Housewarmings, musicals, examenfeestjes, ojee tropenrooster, wauw - een bruiloft, wat zeg je: drie dagen? [...] En daar, bovenop of onderlangs, uiteraard je werk en... achterstallige kinderpartijtjes. Waaronder die van mijn zoon. Een rijk gevuld leven, ik ben jaloers, geniet er maar van, hoor ik mijn tante terecht zeggen. En dat dóen we, 100%. En dus:

Je feestje, tuurlijk, yes! We vieren je leven, je wordt maar één keer 9… wát gaan we doen?

‘Streetjump!’

Prima. Tikje fantasieloos wel, maar ook: weerbestendig en weinig werk voor mij als ouder, los van langzaam sterven aan een plakkerige tafel, naast andere scrollende ouders. En - uiteraard - ijs halen zodra de eerste voortand door een lip wordt gesprongen. Kunnen we aan. Alhoewel... ons Streetjump-blazoen is niet bepaald smetteloos, denkend aan het feestje waarbij we in de trampolinehal pas doorhadden dat één kind nog bij ons thuis op de pot zat. Gevalletje van: 'Wie nog moet plassen, moet nú gaan!' Tegelijkertijd de auto vol douwen, met de Franse slag koppen tellen en luidjoelend vertrekken (#nogmaals-sorry-Sorin). Een voorval van vijf jaar geleden, maar nog vers in ieders geheugen. Terecht.

Even Googlen: streetjump, 8 jongens. Oh wacht, de jarige zelf natuurlijk: 9 stuks. 'En Bo dan?' V’ruit maar. Nou, 10 kinderen, 90 minuten 'jumpen'. 210 euro.

210 euro! Hoe bedoel je? Voor anderhalf uur springen in een zuurstofloos donker hol? Nee. Gewoon NEE. Het wordt ook nog eens stralend weer! Nee. We gaan dit niet doen. Maar... wat dan wél? Georganiseerde buitenactiviteiten op het strand, met vlotten bouwen of paintball met 10 kinderen ónder dat bedrag ? 'HAHAHA.'
Volkomen kansloos natuurlijk.

Wat is er eigenlijk mis met een speurtocht of een spelletjesmiddag?
Stop maar met zoeken: ik weet ’t antwoord.

Het is arbeidsintensief - en daarmee een grote verantwoordelijkheid voor jou, als toch al oververmoeide, apegare ouder. Meer dan valide punt. En toch... zoveel geld voor anderhalf uur springen, aangelengde limo, opgedrongen sokken en een bloedlip? Dít jaar niet. Let’s go.

Thuis: taart, cadeaus scheuren en lokaal enthousiasme over de teamindeling voor een potje Jachtseizoen. ‘Yes, wij zitten bij de vader!’ Hup, richting duinen.

In de duinen: maximale adrenaline, geluid, geklier, piemels, extreem vuile praat, heul hard lachen, tralalero tralala, cappuccino assassino. Kortom: 9-jarige jongens. Veel rennen, gillen, hoge tonen, duwen, bomen klimmen. ‘Beetje bij elkaar blijven, jongens - kut, m’n enkel.’
‘Haha, de moeder van Faas zegt kut. KUT. KÚUUT!’
94x per minuut de vraag 'om iets te tjappen', in samenzang met non-stop dorst en aanstekelijk hard gelach. Zijn we nog compleet? 'Ehh, waar is Faas eigenlijk?' De jarige zélf blijkt afgedwaald, in zijn zoektocht naar 'de boeven'. Even échte stress, zoeken-zoeken, allemaal helpen.

'Jeetje, dat is echt wel het állerlaatste wat je wil, zeg: je jarige kind kwijtraken op z'n eigen feestje... 'Ja Pyke. Dat klopt.' Harder zoeken, vinden, gelukkig. Nu al achter op schema.

Intermezzo: een natte straal langs mijn benen: heb ik nu serieus ongemerkt in m’n broek geplast? #45hitsmehard. Oh goddank, ik guts uit m’n rug, oftewel: een kapot geklotst pak sap in mijn rugzak, check, en door.

‘Wij winnen nooit, Faas, je moeder is kaulo langzaam.’
'Bruh, ik weet ‘t, ze is ook al 45!’
'Skeer.'

Oja, veel hóge brandnetels ook. En kinderen in korte broeken. ‘Boeit niet!’ Lachen, gieren, brullen, vallen, pleister, dropveters.  

Bij het meer: eigenlijk geen tijd meer om te zwemmen, maar goed, heel even dan. Iedereen z’n zwemspullen mee? Jaaaa! Alles nog in de auto? Jazeker! Pech. Vijf reserve-zwembroeken in de aanbieding (voorbereiding is key) Maarja, wie wel, wie niet – survival of the loudest.
‘Dan ga ik wel in m’n onderbroek.'
'Ik wil dat niet, dat is privé, noob!...oke, ik doe het toch, BOMMETJE!'
'Niels, ik weet niet of die kikker dat fijn vindt, zet 'm maar even terug in het water.'
'Moeder van Faas, is er nog chips?'
'Wie wil mijn piemel zien?'
'David, gedraag je ff.'
'Een random meeuw nakt mijn chips!'
'Jongens, niet te ver, kom terug, het schema, we gaan zo, de film wacht. David, doe je broek aan.'
Zijn er handdoeken?
'Ja, in de auto. Ik heb er hier eentje.'
'Eentje voor ons allemáál?'
'Yep, hup, doorlopen.’

In de auto: modder-reten en een luid piemellied op de achterbank, raampjes open, skibidi dit, sigma dat.

Thuis: Dog Man the Movie. Popcorn – friet – ijs.
‘Komt er nog meer?’
‘Tantoe honger.’
'Sssstt! Ik wil de film horen.'
‘Ik heb létterlijk zin om te klóóóten.’

Ophaalmoment! Pfieoewww... ‘Dankuwel voor het leuke feestje, moeder van Faas.’

Naweeën: de woonkamer ligt bezaaid met kledingstukken, druipend ijspapier en gecrashte popcorn. In de gang vind ik een zanderige zwembroek, in de keuken één schoen en een lekkende fles. Ik wil wijn. We hebben ’t gered.

’s Avonds: Faas kruipt stilletjes uit bed... ‘Echt bedankt voor deze geweldige dag. Ik heb zo gelachen. Ik wil het morgen en overmorgen wéér zo vieren.’ Smelt – hoe lief? En morgen en overmorgen weer - me hól natuurlijk, maar… hier doe je het toch allemaal voor?

Later, samen op de bank:
‘Het was ook wel écht heel erg leuk hè?’
'Absoluut – wat een topdag, perfect, onvergetelijk.'
'Is er nog ijs, voor mijn enkel?'

[Note to self: sparen voor Streetjump 2026]