Wat als terugschreeuwen toch echt niets oplevert...
‘Wát ga je doen?’ Met een vies gezicht keek ik mijn studievriend aan. ‘Solliciteren bij een telecombedrijf? Bluh, dat klinkt als iets met computers...’ Nadat ik in 2005 mijn weinig praktische studie Cultuur, Organisatie en Wetenschappen aan de VU afrondde, volgde het besef: voorbij was de tijd van geld verdienen door avond na avond bier te tappen, twerkend op The Ketchup Song, in een gehaakte zakdoek als 'shirt'. Met twee diploma’s op zak moest ik nu toch écht aan de dagbesteding. Ik voelde die intrinsieke en financiële urgentie, maar had tegelijkertijd geen idee hoe zo’n grote-mensen-baan er voor mij uit moest zien. Dus voer ik dankbaar mee op de pro-activiteit van mijn studiemaat, haalde mijn schouders op en zei: ‘Oké, dan ga ik wel mee naar 'dat' Tiscali.’ Ach ja, in die tijd pareerde ik mijn twijfels gewoon nog met een gezonde dosis passiviteit, sjoksjok. Daarbij had ik vertrouwen in de goede afloop; mijn vriend was weliswaar een tandje minder digitaal gehandicapt dan ik, maar niet véél minder, dus zo ingewikkeld kon het allemaal niet zijn.
