Lachen naar het vogeltje, zwaaien naar je centen

Ik ga op reis en neem níet mee... mijn stem. Ik ben 'm kwijt, al zes dagen. Het is meivakantie en we zijn op pad met vrienden. Zij hoopten op gezelligheid, maar krijgen: een zwijgende, zweterige tafelgenoot. Silent Bob. Die in en uit bed kruipt, onder een lap boven een eucalyptuspan hangt, overmatig rochelt (naast de borrelplank, want-ja-ik-wil-er-wel-‘gezellig’-bij-zijn) maar verder... nergens verbaal op reageert. Een fikse beproeving, want ik blijk een communicateur compulsif, vrij vertaald: bemoeial. Een dochter van haar vader, met zijn allergie voor stiltes. Ook ik reageer óveral op, vaak onnodig: ik maak een grap, stel een vraag of flats ergens een overtreffende trap overheen, anything goes. Een Hop in hart en nieren. En nu: niks. Aanvankelijk scribbelde ik nog verwoed mee op een notitieblokje, maar omdat niemand geduld had voor dergelijke vertraging op de lijn, laat ik nu elk onderwerp lijdzaam aan me voorbijgaan, intern ontploffend. Als geboren twijfelaar twijfel ik soms of ik wel een mening heb,... nieuw inzicht: ik heb een mening over álles! Blijkt, nu ik niet gehoord word. Het zijn confronterende dagen. 

Natuurlijk zijn er ook winnaars, zoals mijn kinderen. Een beetje saai, vinden ze ‘t, dat ik niet kan praten, maar bovenal lekker rustig, want 'nu kun je niet de hele tijd NEE zeggen’. Of zeuren over teveel Nutella, vingers uit neuzen, borden opruimen en ja, jullie mochten op het scherm, maar nee, geen YouTube-crap of Fortnite, alleen... zucht. Teveel pedagogische praat om hijgend op te hoesten. En hoewel ze mijn vertrouwde gesnauw heus wel kunnen dromen, kijken ze me ‘niet-begrijpend’ aan. Smart stuff. Alle wilde gebaren en dreigende mimiek ten spijt – mama’s amateurtoneel maakt geen enkele indruk. Lekker rustig dus, een moeder die haar stem kwijt is. Stop maar met zoeken!