Is er een Beyoncé op de baan?
In dit tweede schrijfsel lees je hoe een onschuldige tennistraining ineens oude patronen blootlegt, dat sax-heldin Candy Dulfer ook worstelt met gewoontes en zélfs Ivo Niehe bekend is met het concept zenuwen.
In dit tweede schrijfsel lees je hoe een onschuldige tennistraining ineens oude patronen blootlegt, dat sax-heldin Candy Dulfer ook worstelt met gewoontes en zélfs Ivo Niehe bekend is met het concept zenuwen. Benieuwd wat je ervan vindt, dus stuur me vooral nóg meer twijfelvoer in de vorm van tips of suggesties: kim@hopschrijfsels.nl
Daar ga ik, op weg naar tennisles. Nadat ik bijna 30 jaar geleden mijn pols brak tijdens een training, hing ik mijn racket radicaal aan de wilgen. Beetje overhaaste beslissing wel. En dus riep ik als volwassene regelmatig dat ik ‘het weer eens moest oppakken’ - sport in het algemeen, tennis in het bijzonder. In werkelijkheid maakte ik hooguit een sport van anoniem doneren aan diverse sportscholen. Geen fitnessinstructeur zag ooit een bewegend lichaam bij mijn maandelijkse schenking.
De voornaamste reden om over tennis te praten, maar geen racket te kopen, was – uiteraard – weer een gek soort angst: wat als het (ik) tegenviel en tennis níet de oplossing bleek voor mijn sportimpasse? Met die potentiële desillusie wilde ik jarenlang niet dealen – dan maar liever vastklampen aan de belofte. Tot nu. Geen woorden, maar daden, hell yeah, daadkracht is my middle name! Dat een vriendin ons zonder overleg inschreef voor twaalf lessen, speelde mogelijk ook mee. Toch groeide mijn enthousiasme om met een clubje roestige vrouwen mijn balgevoel op te vijzelen. En misschien, heel misschien, was tennis net als fietsen, en zou ik mezelf nog verbazen.
