Morgen stop ik met uitstellen
'Ik heb echt zó’n last van procrastinatie de laatste tijd,' kreunt een vriendin tijdens de lunch. Hm, onsmakelijk, denk ik, maar vooruit, ook dat is vriendschap. 'Vertel meid.'
Flauw. Procrastinatie heeft natuurlijk niks te maken met een opstandig bosje darmflora, mijn vriendin kampt met 'het vrijwillig verschuiven van belangrijke taken'. Uitstelgedrag dus, de stille sluipmoordenaar van nare, kleine klusjes en grote, meeslepende ambities. Heeft iedereen last van, toch? Zelf heb ik er alweer een totaal procrastinerende ochtend opzitten bijvoorbeeld. Ontvluchtte ik vanmorgen om 8.00u ons huis om - niet vertraagd door naar school treuzelende mensen - alvast te vlammen op kantoor... inmiddels is het 9.42u en heb ik amper iets op papier, behalve voorgaande zinnen. Niet dat ik niks heb gedaan, nee nee, ik heb van alles geregeld - achterstallige appjes verstuurd, rekeningen betaald, mailtjes beantwoord (behalve die ene lastige) en al drie keer koffie gehaald. In a way ben ik juist vet productief geweest. Alles om maar niet te beginnen aan iets waar ik blijkbaar tegenop zie.
