Over Kim Hopmans

Hoi, Kim Hopmans hier - beroepstwijfelaar, (klassen)moeder, (buur)vrouw, dochter, zus, vriendin en... schrijver. Sinds 2007 tik ik voor tal van titels, van &C en Libelle tot RTL Nederland en N=5, hoofdzakelijk BN’er portretten en eigen verhalen over het leven en ouderschap, aangevuld met alle vormen van copywriting. Zo'n beetje alles met letters dus. Vrolijk spring ik door elke hoepel die me wordt voorgehouden en hol ik mee, als een hamster in een radje. En dat is prima. Behalve...

... als dat het niet meer is. Ooit ging ik freelancen met het idee om on the side te bloggen over mijn eigen twijfels en verwonderingen (wat in de pruimentijd nog nieuw en hip was). Zou ik met zo'n schrijfsel ook maar één iemand een lach, troost of herkenning kunnen bieden, dan leek me dat de moeite waard. Ondanks deze bedenkelijk lage lat, deed ik het niet. Geen tijd, want drukdruk! Zeker. Maar ook: geen ballen.

Kappen met oppotten

Een kleuter kent geen zelfcensuur, ook ik niet. Ik deed, ik leed, ik huilde en... ging verder met mijn leven. Gewoon doen en door. Totdat die onbevangen houding met de jaren plaatsmaakte voor Het Grote Nadenken: ojee, maar wat als, beter niet dat... bliblabloe. Faalangst, perfectionisme en angst om wat-dan-ook te verliezen kaapten stilzwijgend mijn gedachten. Iets proberen puur omdat het me leuk leek? Hm. Ik ren nog wel een rondje in m'n rad.

Ergens niet aan beginnen is om vele redenen heerlijk, maar bovenal: veilig. Zolang ik iets níet doe, kan het (of ik) in ieder geval niet tegenvallen, pfioewww... Ik stoot niemand tegen de borst, wek geen onnodige irritatie en iets niet doen kost ook geen tijd. Dat laatste blijkt een fabel, want mezelf gek draaien over dingen die ik na lang wikken, wegen en nog eens wikken uiteindelijk toch níet doe, kost bákken tijd. Ook wekt het juist irritatie, omdat anderen mijn grenzeloze getwijfel, gezucht en gejank over ‘iets wat ik eígenlijk zou moeten doen’ echt wel 's beu zijn (sorry y’all).

Nu, op mijn 43e, heb ik het spel van iets uit angst níet doen eindelijk uitgespeeld. Ik heb zín in een experiment en IETS MAG OOK GEWOON LEUK ZIJN! Ik dwing mezelf de drempel over, duw die hamster uit z'n rad, tos die hoepel uit het raam, de schaduw uit, hup, richting licht - brrr. Stap 1: kappen met oppotten. En dus mail ik je af en toe een Hopschrijfsel, versgebakken of opgedregd uit de krochten van mijn laptop, waar een parallel universum van ongewortelde hopschrijfsels huist. Nieuwsgierig? Laat je mailadres achter en schrijf je gratis in. Gewoon doen en door. Hè, leuk zeg.

Help

Pannenkoeken, Hopschrijfsels, opvoeden... het gaat nooit in een keer goed. Dus mail deze bloggende boomer vooral je tips, suggesties en verbeteringen. Horen jullie ineens niets meer van me, dan heb ik m'n online keutel alsnog ingetrokken en lig ik in foetushouding op de bank. Het kan allemaal. We gaan het zien.