Naast superveel mailtjes en persoonlijke ervaringen â inclusief een lieve mail van Edwin Rutten aka âOme Willemâ - ontving ik een paar reacties die ik graag met je deel.
Een gesprek met Lauren Verster over hoop in een potje, slikken & smeren, schijterigheid en God zegene de greep. Een paar jaar geleden tipte tv-maker Lauren Verster mij een pot vermalen vissenkoppen â lees: oplosbaar collageenpoeder â omdat ze ergens had gelezen dat het subliem werkte tegen huidveroudering. Ik - iemand die,
Soms heb je van die dagen. Amper Ă©Ă©n been uit bed gezwierd of je gemoed hangt alweer op je enkels. Bijvoorbeeld als je kinderen al voor zonsopgang besluiten elkaar het bloed onder de nagels vandaan te zuĂgen. En omdat 'geduldig tot 10 tellen' nooit zo je ding is
Een paar dagen na de bevalling, nog scheel van de hechtingen, had ik een nagesprek met mijn verloskundige (een man trouwens, doet er niet toe, maar blijft leuk om te vertellen). Afsluitend liet hij een verrassend ballonnetje op: mochten mijn partner en ik te zijner tijd weer behoefte voelen, zei
(Dit verhaal verscheen afgelopen weekend in Mezza en deel ik op veler verzoek nu als Hopschrijfsel - mĂ©t extra's) âIk heb gister de plinten in de keuken geverfd, en alle kledingkasten uitgemest. Het voelt hĂ©Ă©rlijk georganiseerd en in balans,â vertelt de opgeruimde moeder naast me op het schoolplein.