Naast superveel mailtjes en persoonlijke ervaringen ā inclusief een lieve mail van Edwin Rutten aka āOme Willemā - ontving ik een paar reacties die ik graag met je deel.
'We gingen gewoon... door?' Ik zeg het opvallend vragend, alsof ik op goedkeuring hoop. Mijn antwoord, op de vraag van de psycholoog hoe we omgingen met mamaās dood, voelt namelijk als een ietwat dooie mus. We schreeuwden niet, huilden amper, vergrepen ons niet aan de drugs en
āEn mijn partijtje dan?ā F*ck. Oja! Dol-op-uitdagingen-dol-op-uitdagingen, mantra ik, terwijl ik door de feestelijk volle agenda blader, want: wanneer in godsnaam? Het is vaker druk, maar zĆ©ker in mei, juni, juli vliegen de weken voorbij en de activiteiten je aan: schoolreisjes, Hemelvaart, avondvierdaagse, meester/juffendag, studiedagen, hee geinig, Pinksteren
āHeb jij eigenlijk nog zenuwen voor een optreden?ā vroeg ik laatst aan cabaretier Jan Jaap van der Wal, die ik tien jaar geleden voor het eerst (en laatst) ontmoette. āKom maar kijken,ā zei hij. En dus loop ik nu door Arnhem, naar het Musis Sacrum, waar hij zijn voorstelling Mijn
āAh gelukkig, nĆ³g een bocht.ā Locatie: Walibi. Preciezer: in de rij van attractie El Rio Grande. Wanneer: de heetste dag van het jaar tot nu toe. Waarom: weet niemand. Maar ook: het Z@PP Zomerfeest. Rijen in pretparken zijn altijd uitgedacht door de biggest brains. De perfecte rij is namelijk