Naast superveel mailtjes en persoonlijke ervaringen ā inclusief een lieve mail van Edwin Rutten aka āOme Willemā - ontving ik een paar reacties die ik graag met je deel.
Terwijl Sinterklaas weer naar Spanje afdreef, lag ik half uitgehold op de bank. Cadeaus verzamelen, inpakken, dichten, de boel verstoppen door het hele huis, ik geniet er intens van, maarja, er moest die dag ook nog gewerkt worden en Ć©cht kakelvers voelde ik me al dagen niet. Kortom: SnotPiet lag
āIk had echt geen zin meer in wekenlang hysterisch gedoe, dus ik heb gewoon verteld hoe het zit. Opgelost, lekker rustig zo,ā zei een moeder op het schoolplein, tevreden met haar korte-metten-methode. Mijn buitenkant knikte braaf mee, genuanceerd, niet-oordelend. Maar inwendig had ik haar ogen al uitgekrabd: wat een geklaag,
āAls ik iets kon Ć³n-uitvinden, dan is het wel een fatbike!ā zegt mijn negenjarige zoon vurig als ik eindelijk weer even naast hem fiets, nadat we voor de zoveelste keer zijn ingehaald door een elektrisch vaartuig. āIedereen heeft zoān ding, zelfs iemand uit groep 5!ā Ik weersta mijn reflex
In een eerder Hopsel las je hoe mijn vader de mail over mijn moeder afsloot met een P.S. P.S. in de onderste lade van mijn rechterbruine kastje, onder mijn bureau, ligt een envelop: hierin zitten twee cassettebandjes + afluisterapparaat met daarop geluidsopnamen van Joyce van een gesprek in onze