Naast superveel mailtjes en persoonlijke ervaringen â inclusief een lieve mail van Edwin Rutten aka âOme Willemâ - ontving ik een paar reacties die ik graag met je deel.
Het seizoen is weer geopend: ontspannen fietsen de happy few uit Haarlem en omstreken langs de bokkende file richting Zandvoort of Bloemendaal. Tenminste, dat was ooit zo. Inmiddels ben je als ouderwetse peddelaar met een koeltas op je rug en een roedel kinderen in je nek, je leven niet meer
đHoi. Afgelopen weekend verscheen een verhaal van mij over mijn moeder in Mezza, het weekendmagazine van ât AD. Het was meer dan een publicatie. Het was een eerbetoon. Aan een vrouw die veel meer gezien had mogen worden, maar niet de kans kreeg. Door het rijke fotogebruik van Mezza was
âWaarom werk jij die niet wĂ©g?â vraagt een vriend aan mijn keukentafel. Afkeurend knikt hij in de richting van... ja, van wat eigenlijk? âWerk ik wie weg?â vraag ik, zoekend. âDie lillike snoeren natuurlijk, en die stopcontacten.â Huh - die zitten daar toch gewoon geen vlieg kwaad te doen? En,
Koningsdag is coming: hĂ©t moment waarop Nederland zân zolder ontmeukt en denkt: weet je wat, misschien wil iemand anders wel twintig afgelebberde Cars-autootjes, een enorme racebaan die stiekem niet werkt (nog altijd mijn grootste aankoopfrustratie) of die Donald Duck-puzzel van - ah jammer - 999 stukjes? Ik hou van