Sorry Els

'Natuurlijk kan ze er niks aan doen dat ze geen moeder meer heeft, maar ze ís nou eenmaal anders.'

Deze zin ging over mij. Uit de mond van mijn eerste schoonmoeder. Els – van Els en Ben – voldeed op het oog niet aan mijn beeld van een moeder. Je kunt je afvragen wat ik precies gewend was, want toen Els in mijn leven kwam was ik pas vijftien en toch al vijf jaar moederloos. Mijn eigen moeder herinnerde ik me als een verrassende verschijning: knap, warm, origineel gekleed, met een springerige haardos, elke ochtend mogelijk gemaakt door haar pastelkleurige krulset. Een antiek kreng dat van alle kanten kortsluiting krijste, maar juist die vertrouwde geur van verschroeid haar gaf het geheel een soort kaasfondue-achtige gezelligheid. Ik ruik 't meteen weer.