Wikken & wegen
Zin maak je. Jaja, nu weten we het wel. Maar gézin, hoe zit ’t daarmee, maak je dat ook? Of toch nog even niet? Via wikken en wegen naar waggelen en werpen.
“Jeetje, wanneer ik zeker wist dat ik een gesticht wilde stichten?” mijmer ik hardop. ‘Gezin,’ corrigeert mijn jongere nichtje me. ‘Ik vroeg gezin stichten.’ Gezin, juist. Terwijl gesticht beter de lading dekt met een non-stop lullende kleuter en een plakkerige peuter in huis. Plus een corpulente poes die graag in schoenen en tassen sast. Anywayz,… ik denk terug aan dat moment, een jaar of zes geleden. Ik had al jaren verkering met mijn huidige vriend, maar het onderwerp kinderen kwam tot dusver nooit ter sprake. Druk met gecultiveerde chaos, werk, feestjes, elkaar, anderen. Kinderen, dat was iets om later, als ik groot was, over na te denken. Om en nabij de dertig lentes voelde ik me ook totaal niet aangesproken toen vrienden en bekenden begonnen met babywerpen. Mijn zus was bijvoorbeeld ouder dan ik en sommige vriendinnen droomden als eicel al van nageslacht in zachtroze tutu’s. Kortom, dit waren mensen die lichtjaren op mij voorliepen. Maar ineens diende de tweede golf bolle buiken zich aan, gelijkgestemden met wie ik tot dan toe lekker in de lampen hing, ook zij trokken zich zogend terug in hun grot. Van een op andere dag werd de voorplantingskwestie een relevante vraag. Van ver-van-mijn-bed-show naar in-mijn-bed-show (of, waar het uiteindelijk op uitdraaide: in-een-gammele-stacaravan-op-vakantie-show, maar dat terzijde).
