procrastinatie
'Ik heb echt zó’n last van procrastinatie de laatste tijd,' kreunt een vriendin tijdens de lunch. Hm, onsmakelijk, denk ik, maar vooruit, ook dat is vriendschap. 'Vertel meid.' Flauw. Procrastinatie heeft natuurlijk niks te maken met een opstandig bosje darmflora, mijn vriendin kampt met '
verdriet
Naast superveel mailtjes en persoonlijke ervaringen – inclusief een lieve mail van Edwin Rutten aka ‘Ome Willem’ - ontving ik een paar reacties die ik graag met je deel.
&C
Zin maak je. Jaja, nu weten we het wel. Maar gézin, hoe zit ’t daarmee, maak je dat ook? Of toch nog even niet? Via wikken en wegen naar waggelen en werpen. “Jeetje, wanneer ik zeker wist dat ik een gesticht wilde stichten?” mijmer ik hardop. ‘Gezin,’ corrigeert mijn jongere
ruud
[Waarschuwing: kort & bondig, kill your darlings... soms lukt dat, meestal niet. Zoals nu. Reken op 6 minuten leestijd.] Ik hoop nog steeds dat het niet waar is. Vanmorgen, maandagochtend, ik was net op kantoor, klaar om te knallen, na een verrassend ‘opgeruimd’ weekend: door een en ander te cancelen,
camping
Met de tent naar Frankrijk, Italië en Duitsland. Lange zomeravonden met wijn, Orangina, perfecte pizza’s, tig potjes pesten. Kortom, de vakantie was geweldig. Dit was er óók:
kamperen
“Echt, leen onze caravan nou gewoon: kamperen ontspant en a change of scenery zal jullie alle drie goed doen.” De ‘grote vakantie’ van 1991 is in aantocht als ome Robbie en tante Mieke mijn vader klemrijden met een sleurhut vol goede bedoelingen. Papa’s gezicht spreekt boekdelen. Logisch: krap een
Tijdens het openingsweekend van het EK’88 in Duitsland zaten we met de voltallige Brabantse bups in Center Parcs ter ere van opa en oma Hopmans’ Smaragden Bruiloft. Een weekend waarin deze achtjarige in rap tempo keiveel nieuwe scheldwoorden bijleerde, gezien de 1-0 nederlaag van Oranje in de eerste poulewedstrijd
Ik en de twijfelstemmetjes in mijn hoofd zijn (bijna) jarig. We hebben het normaal al druk samen, maar voor deze gelegenheid draaien we extra overuren. Jippie. In de categorie luxeproblemen weer een klassiek dilemma: vier ik mijn verjaardag, of... niet? Spoiler alert: waarschijnlijk wel. Maar niet zonder slag, stoot, mitsen
‘Dit meen je niet!’ Mijn vriendins mond valt open van verbazing. ‘Ik ben helemaal in de war.’ Struikelend naar houvast vindt ze bevestiging in de grote ogen van haar man, die ook zijn hoofd schudt: ‘Ik kan het niet geloven.’ Nu is het mijn beurt voor een vragende blik, want.
🙊Ik ga op reis en neem níet mee... mijn stem. Ik ben 'm kwijt, al zes dagen. Het is meivakantie en we zijn op pad met vrienden. Zij hoopten op gezelligheid, maar krijgen: een zwijgende, zweterige tafelgenoot. Silent Bob. Die in en uit bed kruipt, onder een lap boven
'Maar nu hoef ik morgen niet naar school, toch?' Het is woensdagavond 3 oktober 1990, een uur of tien. Ik zit in het halletje van onze interlevelwoning in Zevenaar, op de bank, ingeklemd tussen oma en tante Hanny. Ze komen net uit Eindhoven, hun jassen nog aan. Ze
Ha, ik ben Kim Hopmans: beroepstwijfelaar, schrijver, moeder, partner, (buur)vrouw, dochter, zus en vriendin. Maar ook: doorgewinterde oppotter - van ouwe meuk, emoties en... lappen tekst, daarom deel ik om de week een Hopschrijfsel met je. ‘Wát ga je doen?’ Met een vies gezicht keek ik mijn studievriend aan.