Soms heb je van die dagen dat je je kapot ergert aan... alles. De manier waarop je partner te zorgvuldig op z’n muesli kauwt, het eíndeloze kop & staartloze verhaal van je kind, je eigen zooi in huis plus het feit dat je nooit iets kunt terugvinden, de ondertoon
Zoemmmmm... PING! Al een poosje is de wereld een ringtone rijker: de ping van gastronomisch gemak. Krokanter dan de magnetron, gezonder dan de frituur, sneller dan de oven. Ik hoor het zoemen & pingen bij vrienden, buren, aan de andere kant van de lijn als ik met mijn vader bel,
Hee mensen, De Hop hier – live vanuit Rome, waar we nogmaals vieren dat mijn vader – naar eigen zeggen – ‘64 plus’ is geworden. Specifieker mogen we niet meer zijn, qua leeftijd. Maar, dat mag wel over een ánder getal, want vandaag (3 oktober) is het exact 35 jaar geleden dat mijn
In mijn vorige Hopsel vertelde ik dat ik (met een klamme bilnaad) een stap zet met Hopschrijfsels. Dank voor alle heerlijke aanmoedigingen! Voor wie nu denkt: ho, wacht… wát?! Geen paniek: iedereen krijgt nog steeds één Hopsel per maand in de inbox. Maar wie méér wil – wekelijks lezen, reageren, meedenken
In de categorie 'Nazomerse voornemens' probeer ik eens per week een sportklasje bij te wonen. Vaak kom ik uit op pump, omdat dit al om 7.30u begint, waardoor ik zo min mogelijk van m'n werkdag mis. Pump is met een hoop gewichten, een mat, een
Bij gebrek aan ovenwanten pak ik met een vuile sportsok de gierend hete pan water van het gammele kookplaatje. Snel handelen – nooit goed. Ik stap op een stapel Duckies, de pan schudt, kokend water klotst, en zo struikel ik in een slechte balanceeract de tent uit met m'n
Geen tijd om te lezen? Luister dan naar mijn column0:00/389.6076191× Attent, betrokken, vriendelijk – woorden die doorgaans best bij me passen. Maar zo scherp als mijn sociale voelsprieten normaliter staan afgesteld, zo compleet afgestompt en contactgestoord ben ik in de zomer. Zodra ik in de auto stap, ga
'We gingen gewoon... door?' Ik zeg het opvallend vragend, alsof ik op goedkeuring hoop. Mijn antwoord, op de vraag van de psycholoog hoe we omgingen met mama’s dood, voelt namelijk als een ietwat dooie mus. We schreeuwden niet, huilden amper, vergrepen ons niet aan de drugs en
‘En mijn partijtje dan?’ F*ck. Oja! Dol-op-uitdagingen-dol-op-uitdagingen, mantra ik, terwijl ik door de feestelijk volle agenda blader, want: wanneer in godsnaam? Het is vaker druk, maar zéker in mei, juni, juli vliegen de weken voorbij en de activiteiten je aan: schoolreisjes, Hemelvaart, avondvierdaagse, meester/juffendag, studiedagen, hee geinig, Pinksteren
‘Heb jij eigenlijk nog zenuwen voor een optreden?’ vroeg ik laatst aan cabaretier Jan Jaap van der Wal, die ik tien jaar geleden voor het eerst (en laatst) ontmoette. ‘Kom maar kijken,’ zei hij. En dus loop ik nu door Arnhem, naar het Musis Sacrum, waar hij zijn voorstelling Mijn
‘Ah gelukkig, nóg een bocht.’ Locatie: Walibi. Preciezer: in de rij van attractie El Rio Grande. Wanneer: de heetste dag van het jaar tot nu toe. Waarom: weet niemand. Maar ook: het Z@PP Zomerfeest. Rijen in pretparken zijn altijd uitgedacht door de biggest brains. De perfecte rij is namelijk
oerthema
[Disclaimer: zoals aangekondigd - en hieronder toegelicht - zal ik de komende tijd iets vaker het dekseltje van mijn pot achterstallige rouw en vraagtekens over mijn moeder (én mijzelf) oplichten. Deze zoektocht wissel ik af met luchtiger kost, zoals herkenbaar ongemak en de bekende huis-, tuin- en keukentwijfels. Want: zwaar,
Less is more - een motto dat vrijwel nooit in me opkomt, maar nu wel. Want: kan een lang familieweekend in theorie ook gewoon té lang zijn? Ik vraag dit voor een vriend, namelijk mijn eígen - en zijn vriendin. Het antwoord is ja. Na een weekend Center Parcs pleit
Voor wie me zoekt: komende dagen vertoef ik met mijn hele (extended) familie in het crispy verbouwde Center Parcs Zandvoort. Elf jaar geleden was ik daar ook - brings back memories. Of eigenlijk... maar eentje:
bakfietsen
Het seizoen is weer geopend: ontspannen fietsen de happy few uit Haarlem en omstreken langs de bokkende file richting Zandvoort of Bloemendaal. Tenminste, dat was ooit zo. Inmiddels ben je als ouderwetse peddelaar met een koeltas op je rug en een roedel kinderen in je nek, je leven niet meer
Moeder
👋Hoi. Afgelopen weekend verscheen een verhaal van mij over mijn moeder in Mezza, het weekendmagazine van ’t AD. Het was meer dan een publicatie. Het was een eerbetoon. Aan een vrouw die veel meer gezien had mogen worden, maar niet de kans kreeg. Door het rijke fotogebruik van Mezza was
Snoeren
‘Waarom werk jij die niet wég?’ vraagt een vriend aan mijn keukentafel. Afkeurend knikt hij in de richting van... ja, van wat eigenlijk? ‘Werk ik wie weg?’ vraag ik, zoekend. ‘Die lillike snoeren natuurlijk, en die stopcontacten.’ Huh - die zitten daar toch gewoon geen vlieg kwaad te doen? En,
Koningsdag
Koningsdag is coming: hét moment waarop Nederland z’n zolder ontmeukt en denkt: weet je wat, misschien wil iemand anders wel twintig afgelebberde Cars-autootjes, een enorme racebaan die stiekem niet werkt (nog altijd mijn grootste aankoopfrustratie) of die Donald Duck-puzzel van - ah jammer - 999 stukjes? Ik hou van
Familie-opstelling
Op de grond ligt een vrouw te stralen. Ze is dood, of eigenlijk: nooit geboren. Ze is ook geen vrouw, maar een man. Mijn ongeboren broer, de miskraam die mijn moeder kreeg voordat ik en mijn vier jaar oudere zus het levenslicht zagen. De miskraam lacht omdat het ‘oké’ is,
Wenkies
‘Meid, laat nou een keer lekker je wenkies doen,’ kirt mijn vriendin met zoveel oprecht enthousiasme, dat je haar direct de onnodige term ‘wenkies’ vergeeft. ‘Het is echt me-time.’ Een woord waarop ik dan wél weer aansla, en dus ga ik overstag – ook omdat mijn vriendin net zolang in m’
Lauren Verster
Een gesprek met Lauren Verster over hoop in een potje, slikken & smeren, schijterigheid en God zegene de greep. Een paar jaar geleden tipte tv-maker Lauren Verster mij een pot vermalen vissenkoppen – lees: oplosbaar collageenpoeder – omdat ze ergens had gelezen dat het subliem werkte tegen huidveroudering. Ik - iemand die,
Mr. Sun
Soms heb je van die dagen. Amper één been uit bed gezwierd of je gemoed hangt alweer op je enkels. Bijvoorbeeld als je kinderen al voor zonsopgang besluiten elkaar het bloed onder de nagels vandaan te zuígen. En omdat 'geduldig tot 10 tellen' nooit zo je ding is
Tussen de Lakens
Een paar dagen na de bevalling, nog scheel van de hechtingen, had ik een nagesprek met mijn verloskundige (een man trouwens, doet er niet toe, maar blijft leuk om te vertellen). Afsluitend liet hij een verrassend ballonnetje op: mochten mijn partner en ik te zijner tijd weer behoefte voelen, zei