‘En mijn partijtje dan?’ F*ck. Oja! Dol-op-uitdagingen-dol-op-uitdagingen, mantra ik, terwijl ik door de feestelijk volle agenda blader, want: wanneer in godsnaam? Het is vaker druk, maar zéker in mei, juni, juli vliegen de weken voorbij en de activiteiten je aan: schoolreisjes, Hemelvaart, avondvierdaagse, meester/juffendag, studiedagen, hee geinig, Pinksteren
‘Heb jij eigenlijk nog zenuwen voor een optreden?’ vroeg ik laatst aan cabaretier Jan Jaap van der Wal, die ik tien jaar geleden voor het eerst (en laatst) ontmoette. ‘Kom maar kijken,’ zei hij. En dus loop ik nu door Arnhem, naar het Musis Sacrum, waar hij zijn voorstelling Mijn
‘Ah gelukkig, nóg een bocht.’ Locatie: Walibi. Preciezer: in de rij van attractie El Rio Grande. Wanneer: de heetste dag van het jaar tot nu toe. Waarom: weet niemand. Maar ook: het Z@PP Zomerfeest. Rijen in pretparken zijn altijd uitgedacht door de biggest brains. De perfecte rij is namelijk
[Disclaimer: zoals aangekondigd - en hieronder toegelicht - zal ik de komende tijd iets vaker het dekseltje van mijn pot achterstallige rouw en vraagtekens over mijn moeder (én mijzelf) oplichten. Deze zoektocht wissel ik af met luchtiger kost, zoals herkenbaar ongemak en de bekende huis-, tuin- en keukentwijfels. Want: zwaar,
Less is more - een motto dat vrijwel nooit in me opkomt, maar nu wel. Want: kan een lang familieweekend in theorie ook gewoon té lang zijn? Ik vraag dit voor een vriend, namelijk mijn eígen - en zijn vriendin. Het antwoord is ja. Na een weekend Center Parcs pleit
Voor wie me zoekt: komende dagen vertoef ik met mijn hele (extended) familie in het crispy verbouwde Center Parcs Zandvoort. Elf jaar geleden was ik daar ook - brings back memories. Of eigenlijk... maar eentje:
Het seizoen is weer geopend: ontspannen fietsen de happy few uit Haarlem en omstreken langs de bokkende file richting Zandvoort of Bloemendaal. Tenminste, dat was ooit zo. Inmiddels ben je als ouderwetse peddelaar met een koeltas op je rug en een roedel kinderen in je nek, je leven niet meer
👋Hoi. Afgelopen weekend verscheen een verhaal van mij over mijn moeder in Mezza, het weekendmagazine van ’t AD. Het was meer dan een publicatie. Het was een eerbetoon. Aan een vrouw die veel meer gezien had mogen worden, maar niet de kans kreeg. Door het rijke fotogebruik van Mezza was
‘Waarom werk jij die niet wég?’ vraagt een vriend aan mijn keukentafel. Afkeurend knikt hij in de richting van... ja, van wat eigenlijk? ‘Werk ik wie weg?’ vraag ik, zoekend. ‘Die lillike snoeren natuurlijk, en die stopcontacten.’ Huh - die zitten daar toch gewoon geen vlieg kwaad te doen? En,
Koningsdag is coming: hét moment waarop Nederland z’n zolder ontmeukt en denkt: weet je wat, misschien wil iemand anders wel twintig afgelebberde Cars-autootjes, een enorme racebaan die stiekem niet werkt (nog altijd mijn grootste aankoopfrustratie) of die Donald Duck-puzzel van - ah jammer - 999 stukjes? Ik hou van
Op de grond ligt een vrouw te stralen. Ze is dood, of eigenlijk: nooit geboren. Ze is ook geen vrouw, maar een man. Mijn ongeboren broer, de miskraam die mijn moeder kreeg voordat ik en mijn vier jaar oudere zus het levenslicht zagen. De miskraam lacht omdat het ‘oké’ is,
‘Meid, laat nou een keer lekker je wenkies doen,’ kirt mijn vriendin met zoveel oprecht enthousiasme, dat je haar direct de onnodige term ‘wenkies’ vergeeft. ‘Het is echt me-time.’ Een woord waarop ik dan wél weer aansla, en dus ga ik overstag – ook omdat mijn vriendin net zolang in m’
Lauren Verster
Een gesprek met Lauren Verster over hoop in een potje, slikken & smeren, schijterigheid en God zegene de greep. Een paar jaar geleden tipte tv-maker Lauren Verster mij een pot vermalen vissenkoppen – lees: oplosbaar collageenpoeder – omdat ze ergens had gelezen dat het subliem werkte tegen huidveroudering. Ik - iemand die,
Mr. Sun
Soms heb je van die dagen. Amper één been uit bed gezwierd of je gemoed hangt alweer op je enkels. Bijvoorbeeld als je kinderen al voor zonsopgang besluiten elkaar het bloed onder de nagels vandaan te zuígen. En omdat 'geduldig tot 10 tellen' nooit zo je ding is
Tussen de Lakens
Een paar dagen na de bevalling, nog scheel van de hechtingen, had ik een nagesprek met mijn verloskundige (een man trouwens, doet er niet toe, maar blijft leuk om te vertellen). Afsluitend liet hij een verrassend ballonnetje op: mochten mijn partner en ik te zijner tijd weer behoefte voelen, zei
Grenzen stellen II
(Dit verhaal verscheen afgelopen weekend in Mezza en deel ik op veler verzoek nu als Hopschrijfsel - mét extra's) ‘Ik heb gister de plinten in de keuken geverfd, en alle kledingkasten uitgemest. Het voelt héérlijk georganiseerd en in balans,’ vertelt de opgeruimde moeder naast me op het schoolplein.
‘Ik heb gister de plinten in de keuken geverfd, en alle kledingkasten uitgemest. Het voelt héérlijk georganiseerd en in balans,’ vertelt de opgeruimde moeder naast me op het schoolplein. Oh grappig, ik stond gister de veters van jouw kind te strikken op een schooluitje waardoor ik ’s avonds zat te
Grenzen stellen
In 2024 belandde ik op Terschelling voor een retraite-achtige vierdaagse. Ik twijfel nog of dit een leerzame ervaring was, maar een vat vol verhalen was het zéker. Ik kreeg les in ademhalen, vertrouwen op mijn innerlijke supportteam en het schoonspoelen van m'n chakra's - volgens alle
kerst
‘Kijk,’ knikt hij goedbedoeld als ik jammer over zoveel-te-doen-zo-weinig-tijd. ‘Een app waarmee je automatisch persoonlijke kerstwensen genereert, hoef je zelf niks meer te doen - handig.' Ik antwoord snuivend, met een vernietigende blik. ‘Ik weiger daarop te klikken'. Pff... Tuurlijk is zoiets een uitkomst voor vage collega’s
december
✏️Madrid, 3 december 1989 Lieve Hans, Voor jou zijn deze normaal zo feestelijke dagen toch gevuld met een diep gevoel van onbehagen. Met geweld wordt alles geplaatst in een ander perspectief, wat telt, is enkel nog de gezondheid van jouw lief! Dat echter moet je nu verder overgeven, en zo
🤖Iets kan tegelijkertijd fijn en verdrietig zijn, en dus ook mindblowing én doodeng. Zoals deze Amerikaanse podcast, gemaakt door AI, puur en alleen gebaseerd op mijn vorige Sinterklaas-verhaal - waarin blijkbaar meer wijsheid zat dan ik dacht. Serieus, luister 's: bízar - mijn verhaal, níet-echte mensen... HUH, hoe dan?
interview
Naar aanleiding van mijn column over de 'gezellig beladen' decembermaand sprak ik Eva Bronsveld (47), auteur van het boek Temperamentvolle Kinderen. Ik ken Eva niet anders dan opgewekt, positief én realistisch. Ze is moeder van drie pubers uit een eerdere relatie én van kleuter Sep die zij samen
Sinterklaas
‘En we zingen en we springen en we zijn zó blij...’ Yep, gaan we weer. Awkward-ontroerde 40+vrouw alert! Snel draai ik met mijn ogen, wegknipperen die traan, hopelijk ziet niemand ‘m. Ik sta bij de Sinterklaas-intocht aan ’t Spaarne, waar duizenden kinderklazen en -pieten elkaar zingend dan wel springend
Haast
Onhandig sabbel ik aan m’n bierflesje. Fucking bloedlip. Ik sta op een verjaardag van een goede vriend die ik te weinig zie, met vrienden die ik ook te weinig zie, dus ik ben blij dát ik ze zie, maar dat je zegt: ik sta me hier een partij lekker