Dierbare spruiten
Geen paniek: iedereen krijgt nog steeds één Hopsel per maand in de inbox.
Maar wie méér wil – wekelijks lezen, reageren, meedenken én mij helpen dit avontuur verder te verkennen – kan Founding Member worden. Voor de prijs van één (Randstedelijke) havercappuccino per maand. Sjiek toch?
Dierbare SPRUITEN
‘Op de volle kerk en de verdrietige gezichten na, herinner ik me weinig van mama's begrafenis. Weet jij alles nog precies, ook wat er daarna gebeurde? En wil je daar iets over zeggen of liever niet? Liefs, je jongste spruit’
Het is dag 4 van de eerste lockdown in maart 2020 als ik mijn vader opzadel met deze aftastende, haast ongemakkelijke mail. Zoals inmiddels wel bekend, blonken (en blinken) we onderling niet uit in práten over gevoelige onderwerpen. Ook al hing ik vijf keer per dag met mijn vader aan de lijn om te ouwehoeren, te klagen of het nieuws te bespreken: hierover durfde ik niet te beginnen. Nog steeds niet trouwens. Wilde ik hém niet ontregelen, zoals ik mezelf dat vroeger had aangeleerd, of wilde ik stiekem vooral mezelf sparen? Ik weet het nog steeds niet...
Toch moest ik een keer iets met al die vraagtekens die steeds nadrukkelijker de kop opstaken, over mijn moeder, over vroeger, over toen. Dus dan maar per digitale postduif. Lekker veilig.
Dit was een perfect moment. Corona was vers, de wereld – dus ook mijn vader – kon geen kant op, elke krant had hij al twee keer uit, met andere woorden: genoeg tijd voor taaie vragen. Een soort ongevraagde dagbesteding, op afstand. En ja, er kwam een mail terug. Zoet detail: mijn vader schreef zijn antwoord eerst helemaal uit op papier, om het vervolgens over te tikken op z'n computer. Alles hardcore Hans Hopmans-style. Oftewel: met twee wijsvingers en een onnavolgbare hang naar plotse kapitalen en overbodige leestekens. Jaja, dát is mijn vader.
